هدیه‌ای ارزشمند از دوستی گرامی

«زد صنع یکتا، آیینه بر خاک»

ساغر گدازان از آهن پاک

 

تا کودک خاک شد گریه آموز

بر چهر بگشاد دریا و کولاک

 

دریای جنبان، گهواره ی جان

خون در دل افکند، شور شغبناک

 

زایید جان را، جان خودافزا

پر شور و غوغا، هم چست و چالاک

 

در قطره ی خون دریا چکانید

هر قطره ی آن شد رشک افلاک

 

ماهی و یونس بر ساحل افتاد

دریا و ماهی بر دل زده چاک

 

دریا فروماند بر ساحل جان

افتان و خیزان صیدی به فتراک

 

ای یونس جان چون برگشودی

از جان مضطر، تاریک هتّاک؟

 

از شبنم عشق گِل کن ز خاکم

تا گُل بروید از خاک نمناک

 

دریای دردیم، نیمی ز درمان

درمان نجوییم جانا ز تریاک

 

در سلک جانیم، درد از همان به

درد از تو خواهیم، ایّاک ایّاک

 

ما مکر و حیلت کمتر شناسیم

بر ما ببخشا راه خطرناک

 

داریم گنجی از بوم ایران

دشمن فراوان، مسکین و سفّاک

 

گنج مغان است، گنجور جان بخش

بخشوده بر ما شوری طربناک

 

جام جم است این درج معانی

بگشای دامن، نی دارد امساک

 

بهتر ز گنجور، بحر معانی

هرگز ندیدست این تار شبّاک

 

کثرت شتابان زی شاه وحدت

شد چشم ما سیر از لطف لولاک

 

از نام و نامی ما برگذشیم

بر دل نشستیم، هم شاد و غمناک

 

ای خسرو جان، روی از در تو

هرگز نتابیم، حاشاک حاشاک

 

«دادند ما را چشمی که مگشا»

آتش میافکن در خار و خاشاک

 

با چشم بیدل ، غافل ز آتش

شد جان رسته، چون خار بی باک

 

شوق جلاها خاکسترم کرد

یک دیده گریان، یک دیده ضحاک

 

الف. رسته

۱۹ بهمن ۱۳۸۸

۸ فوریه ۲۰۱۰

---

* اولین مصرع از اولین غزل دیوان بیدل این چنین است: آیینه بر خاک زد صنع یکتا

**بیدل؛ همان غزل